Από το: Amerimnos TaxidiothsΧειμωνιάτικες μέρες με ήλιο , η νενέ έβαζε φωτιές στα τσικάλια της κουζίνας της, προκειμένου να επιδοθεί στις μαγειρικές της αλχημείες για να πετύχει το τέλειο επιδόρπιο. Ένα γεγονός, που για κάποιο λόγο τον οποίο αγνοώ, λάμβανε χώρα πάντα στις ηλιόλουστες μέρες του κατά τ' άλλα κρύου Φλεβάρη.
Τέλειο και αγαπημένο επιδόρπιο, το οποίο με ίδια εμφάνιση, ίδια γεύση, αλλά διαφορετικό τρόπο παρασκευής και αλλιώτικο αξάντ, θεωρείται χάι κλας. Οι κυρίες των γειτονιών της Σμύρνης ήταν μεταξύ των άλλων και γαλλομαθείς. Το έδεσμα αυτό όμως, σπάνια ακουγόταν με το γαλλικό αξάν-τ «crème brule» στα λημέρια τους. Αντ” αυτού, το μεγαλείο του «Μαλεμπί Καζάν ντιμπί» αγόραζε και πούλαγε ουρανίσκους και ένστικτα, γιατί παρόλο την καμένη του εμφάνιση, η γιαγιά έλεγε ότι είναι, πρώτον, «το γλυκό του έρωτος» διότι έχει γλυκόπικρη καραμελένια γεύση σαν τον έρωτα και δεύτερον το «γλυκό των κιμπάρηδων ανθρώπων» για το λόγο ότι τότε το γάλα ήταν πανάκριβο και προκειμένου να γίνει το Καζάν ντιπί απαιτούσε αρκετή ποσότητα γάλακτος, η οποία έπρεπε ν” αφαιρεθεί από το γάλα του σπιτιού. Άρα, κιμπάρης άνθρωπος και δη, κιμπάρης άρχοντας.
Διαβάστε τη συνταγή στο: xaroumenos-taxidioths.blogspot.gr
