Μα γιατί μια χρονιά να μην τεμπελιάσω τέτοια μέρα κι εγώ; Nα μου διακόψει ο ασυγχώρητος ήλιος τα πρωινά όνειρα και νάρθει το μεσημέρι χωρίς άγχος για να πιώ το ουζάκι με τους φίλους, απολαμβάνοντας ανέμελα τα εκατέρωθεν αστεία και πειράγματα, έτσι απλά δίχως
φούριες και χωρίς να είμαι στην τσίτα με το νου μου στο χρονόμετρο; Kι όλα, να αριβάρουν στην ώρα τους με ακρίβεια Ελβετών που μιμούνται τα ρολόγια, τέλεια προμελετημένα -σωστή ή λάθος λέξη, μου κάνει λίγο σαν να λέμε, τέλειος φόνος... Να κτυπήσει το κουδούνι του φούρνου και αντί να το εκλάβω για συναγερμό, να μείνω στη θέση μου, κάποιος απ' όλους να βγάλει το ψητό απ' το φούρνο (πάντα τυχαίνει να είμαστε πιο πολλοί τέτοια μέρα, περισσότεροι απ΄όσους χρειάζεται ένα ταψί για μια θεαματική έξοδο) και να το φέρει χουχουλιαστό στο τραπέζι, ντυμένο στους ατμούς του, σοφιστικέ και μορφωμένο, τυλιγμένο ως εξ αρχής το φάσκιωσα, κι έτοιμο για αποκαλυπτικό γευστικό στριπτίζ! Τέτοια υπερδραστηριότητα Πασχαλινή σκέφτομαι για φέτος και με το ισοζύγιο του προσωπικού μου ύπνου αρνητικό, μόνον η σκέψη με κουράζει!
Διαβάστε τη συνταγή στο: pandespani
